Als eerste hebben we natuurlijk genoten van een geweldig ontbijt bij de Quality inn in Amarillo. Al die hotels/motels hier hebben wafels die je zelf kunt bakken bij het ontbijt. Meestal zijn er dan ook nog van allerlei andere zaken bij, maar hier alleen muffins. En muffins en wafels vinden we niet zo geweldig als ontbijt. Maar goed, met gevulde maag toch maar op stap. En toegegeven, het hotel was goedkoop en de kamer was best aardig.
Onze eerste stop was bij de Caddilac ranch. Een ietwat vreemd kunstproject. In 1974 zijn er tien Caddilacs met de neus in een akker gezet en een paar jaar geleden zijn ze verplaatst. Intussen is het een toeristen-trekpleister waarvan iedereen die hoort dat je naar Amarillo gaat zegt “daar moet je naartoe”. En tja, we reden er voorbij, dus dan ook maar even gestopt. Helaas staan die Caddilacs in het laagste gedeelte van het veld met als gevolg dat ze na alle regen in een meer staan.. Vandaar dat ik als enige ernaar toe ben gelopen. Het is apart. Die caddilacs staan daar en het is kennelijk de bedoeling dat je je eigen spuitbus meeneemt om ze te verfraaien. Vandaar dat er dikke lagen verf op zitten en er overal spuitbussen liggen.
De foto’s zijn helaas niet al te geweldig, aangezien ze gemaakt zijn met die telefoon van 5 dollar.
Verfraaingswork in progress.
Na dit enerverende staaltje kunst rijden we verder over de route van Route 66. We wisten niet helemaal wat we konden verwachten en wat nou de aantrekkingskracht van route 66 was. Dat is ook lastig te beschrijven natuurlijk, je moet het meegemaakt hebben. Het zijn sowieso vaak wegen die slecht of niet onderhouden worden en langs de route staan veel verlaten huizen, winkels, motels en hotels en veel oude reclameborden en dergelijke.
Het gedeelte waar wij vandaag langs reden ligt naast de Intersta