Categorie: Amerika

Tony Christy zong er al over..

En uiteraard de te vroeg overleden Albert West ook.

En wij wilden die weg naar Amarillo wel eens zien. Dus vanuit Lawton naar Amarillo.

Wat ons opviel was dat het er behoorlijk anders uitzag dan in Iowa en Illenois. In deze staten heb je over het algemeen akkers met gewassen of netjes verzorgde steden. Dat was wel heel opvallend aan Chicago. We zijn een week te gast geweest bij een gezin wat in Arlington Heights woont, dat is een voorstad (Suburb) van Chicago. En zo liggen er heel wat om Chicago heen en dat lijkt allemaal op elkaar. Allemaal losstaande huizen met een voortuin met gras, een stoep, weer een strookje gras en dan de weg. Toen we een week geleden naar Iowa zijn gereden en we kwamen weer terug zeiden we tegen elkaar: “dit ziet er bekend uit, we moeten er bijna zijn”. En dan kijk je op je TomTom en dan blijk je nog een uur te moeten rijden. Al die voorsteden zijn allemaal aan elkaar geplakt, er zitten dezelfde winkels en je rijd de een in en de ander uit zonder dat je het merkt.

Niet in Dallas. Daar liggen de suburbs (voor zover wij konden zien tijdens ons korte bezoekje) los van elkaar en los van Dallas. Het ziet er ook allemaal onverzorgder uit. Ik kan niet zeggen waar dat aan ligt, maar ik denk omdat er ook aardig wat “ouwe troep” is blijven staan her en der en omdat er aardig wat groen is met metershoog onkruid. En hetzelfde zie je eigenlijk op de wegen tussen Dallas en Amarillo. Veel grond waar zo te zien niets mee gedaan wordt en waar verwilderde struiken groeien, hier en daar een dorpje waar weinig mensen wonen en veel leegstand is. Gelukkig regende het niet meer na die wolkbreuk van gisteren.

Na aankomst in Amarillo nog even naar een Walmart (heeeeel erg grote supermarkt). In omgeving Chicago en Dallas hadden we keuze uit zenders met 24 uur per dag 70’s en 80’s muziek, maar verder van de grote steden vandaan hoor je vooral country en western en Spaanstalige muziek op de radio. En dus bij een Walmart maar even een stickje op de kop getikt die we in de USB van de auto kunnen stoppen met wat leuke eigen muziek erop. Daarbij wordt iedereen die in deze streken rijd aangeraden om een paar gallon (1 gallon is ruim 3,5 liter) water mee te nemen om bij autopech iets te drinken te hebben dus dat hebben we ook maar gelijk gekocht. Bijkomend voordeel, bij kraanwater wordt vaak chloor bijgemengd en dat is niet bepaald lekker en nu hebben we dus chloorvrij water.

Oh ja, en die weg naar Amarillo? Die hebben we gezien. Verschillende zelfs.

Als eerste hebben we natuurlijk genoten van een geweldig ontbijt bij de Quality inn in Amarillo.  Al die hotels/motels hier hebben wafels die je zelf kunt bakken bij het ontbijt. Meestal zijn er dan ook nog van allerlei andere zaken bij, maar hier alleen muffins. En muffins en wafels vinden we niet zo geweldig als ontbijt. Maar goed, met gevulde maag toch maar op stap. En toegegeven, het hotel was goedkoop en de kamer was best aardig.

Onze eerste stop was bij de Caddilac ranch. Een ietwat vreemd kunstproject. In 1974 zijn er tien Caddilacs met de neus in een akker gezet en een paar jaar geleden zijn ze verplaatst. Intussen is het een toeristen-trekpleister waarvan iedereen die hoort dat je naar Amarillo gaat zegt “daar moet je naartoe”. En tja, we reden er voorbij, dus dan ook maar even gestopt.  Helaas staan die Caddilacs in het laagste gedeelte van het veld met als gevolg dat ze na alle regen in een meer staan.. Vandaar dat ik als enige ernaar toe ben gelopen. Het is apart. Die caddilacs staan daar en het is kennelijk de bedoeling dat je je eigen spuitbus meeneemt om ze te verfraaien. Vandaar dat er dikke lagen verf op zitten en er  overal spuitbussen liggen.

 

De foto’s zijn helaas niet al te geweldig, aangezien ze gemaakt zijn met die telefoon van 5 dollar.

Verfraaingswork in progress.

Na dit enerverende staaltje kunst rijden we verder over de route van Route 66. We wisten niet helemaal wat we konden verwachten en wat nou de aantrekkingskracht van route 66 was. Dat is ook lastig te beschrijven natuurlijk, je moet het meegemaakt hebben.  Het zijn sowieso vaak wegen die slecht of niet onderhouden worden en langs de route staan veel verlaten huizen, winkels, motels en hotels en veel oude reclameborden en dergelijke.

Het gedeelte waar wij vandaag langs reden ligt naast de Intersta

We zijn bang dat we veel te vroeg in Las Vegas zijn, en aangezien we daar een hotel hebben besproken zou dat vervelend zijn. Maar geen nood, we gaan nog “even” naar Colorado. Daarvoor nemen we een oud stuk (van voor 1937) route 66, waarvan helaas vrijwel niets meer te herkennen is en rijden langs Santa Fé naar de stad Espanola. Het leuke is dat alles om je heen veranderd.. De natuur, maar ook de huizen en de straten en dergelijke. Het ziet er eigenlijk uit zoals we denken dat Mexico eruit ziet. Alles vrij oud en soms vervallen.

De omgeving is wel heel erg mooi. De natuur ziet er heel anders uit dan bijvoorbeeld in Texas.

Schreef ik eergisteren over een niet al te geweldig ontbijt? Dat van de Rodeway Inn in Espanola was nog geweldiger. Er waren nog wat witte boterhammen en pakjes pindakaas. En als bestek plastic lepels. En als klap op de vuurpijl 1 muffin voor ons drieën. Het was een goedkoop hotel, en je krijgt waarvoor je betaald, maar dit was wel erg triest.

Maar goed, na dit karige ontbijt op stap. Verder naar het noorden, we hebben een hotel besproken in Farmington, wat nog net in New Mexico ligt. De omgeving is werkelijk zeer fraai. Zo komen we langs de Abiquiu dam, langs diverse indianenreservaten en landschap wat ook erg doet lijken op westerns. We slapen bij een hotel in Farmington, rijden nog even naar boven en komen in Colorado uit. Daar hebben we even rondgekeken en zijn toen weer afgezakt via een zelfde soort landschap via de plaats Gallup wat nog net in New Mexico ligt naar Holbrook in Arizona. Dit ligt langs route 66 en het is weer zo’n typische route 66-plaats, Veel opvallende licht- en andere reclames, aardig wat leegstaande en dichtgetimmerde gebouwen en eigenlijk ook typisch Amerikaans zoals je het kent van televisie. Morgen gaan we weer verder langs route 66. We hebben intussen op een website een goede route gevonden met alle highlights, dus dat maakt het zoeken ook wat makkelijker.

Voordat u dit bericht gaat lezen, start eerst even deze video! Dan hoort u gelijk wat muziek en het heeft te maken met dit deel van onze reis.

Vanmorgen zijn we vertrokken uit Holbrook om weer een stukje Route 66 te gaan volgen. We rijden door Winslow en daar zegt Renée “als je nog een straathoek wilt bezoeken die in een nummer van The Eagles genoemd wordt dan moet je hier omdraaien want het is daar eenrichtingsverkeer”.. Zo gezegd, zo gedaan. We stoppen daar op een ietwat onwerkelijke plek. Uit een luidspreker aan een souvenirwinkel klinkt een liveconcert van The Eagles en de straathoek ziet er …. apart uit. Een standbeeld, een muurschildering een enorm Route-66 logo op de straat..

Dit is de hoek die bezongen wordt in “Take it Easy” van the Eagles.

Well, I'm a standing on a corner
 in Winslow, Arizona
 and such a fine sight to see
It's a girl, my Lord, in a flatbed Ford 
 slowin' down to take a look at me
 Come on, baby, don't say maybe
I gotta know if your sweet love is 
 gonna save me 
We may lose and we may win though 
 we will never be here again 
 so open up, I'm climbin' in, 
 so take it easy

We staan gewoon op deze straathoek, de straathoek waar de auto van Jackson Browne ooit stilviel en waar bovenstaande dus kennelijk echt gebeurd is. Jackson Browne heeft “Take it Easy” nooit helemaal afgemaakt, Glenn Frey van the Eagles vond het een te goed nummer om op de plank te laten liggen en heeft er een einde aan gemaakt en opgenomen. En het was de eerste single en eerste hit van The Eagles. En ik kan er niets aan doen, maar het maakt indruk, deze hoek.

Ik sta gewoon op de corner met mijn arm op het standbeeld van Jackson Browne. Daar ben ik overigens niet de enige mee, want in een half uurtje tijd gaan er een man of 10 op de foto met dat beeld, en dat op een maandagmorgen.. In de souvenirshop heb ik trouwens nog een mooi metalen Route-66 bordje en route-66 fuzzy dice (stoffen dobbelstenen voor in de auto) op de kop getikt.

Na deze indrukwekkende hoek (ja, het lijkt stom, maar je moet er geweest zijn 🙂 ) rijden we door over een prachtige weg door een bos. De weg maakt een bocht en in het verlengde is een wandelpad. Mooie plek om even wat te drinken en de benen te strekken. Naast het wandelpad staat een bord en wat blijkt, het wandelpad is de orginele route van 1921 tot 1931.  Het wandelpad is zelfs verhard, uiteraard is dat nog het orginele wegdek uit de 20er jaren van de vorige eeuw

Aan het andere eind staat een General store.  Mooie plek om nog even een ijsje te eten. Die General store staat er al heel lang en wat blijkt. Vroeger liep route-66 langs de andere kant.  Toen de weg is omgelegd hebben ze de ramen en deuren uit wat nu de achterkant is gehaald en die er weer aan de voorkant in gezet.. 🙂

Het was trouwens een leuke gevarieerde weg. Van heel goed wegdek tot bijna zandweg met kuilen enzo. Het houd het rijden tenminste leuk.

Tijdens een stukje snelweg kwamen we nog langs een oud stukje route-66. 2 Guns heet het.

Er staat nog een oud benzinestation:

en een bord

En een oud gebouw. Het was vroeger wellicht een handelspost, maar met het verdwijnen van Route-66 verdween ook de aanloop ..

Het leuke is, dit staat al tientallen jaren leeg, en het ziet er nog vrij goed uit. Helaas is er wel veel gesloopt, maar rotten doet het niet. Groot voordeel van de droge lucht hier.

Over de afgelopen dagen is niet zoveel te vertellen. We hebben route 66 verder gevolgd en hebben daarbij mooie landschappen en de meest fraaie wegen en paden gezien. Ook zijn we bij de Hoover dam geweest. Gisteren kwamen we nog langs Bagdad Café, dat in een film gebruikt is. We kenden de film niet. Helaas stond er een bus vol Franse mensen die allemaal in en om dat café waren. We zijn er wel even binnen geweest, maar het was vooral een verkoop van souvenirs en andere prullaria. Ook kwamen we langs een bar middenin de woestijn waar een oud tankstation bij was waar nog 2 bijzonder oude auto’s bij stonden. Oud, oftewel vrijwel vergaan.

Wat wel erg leuk was, vandaag zijn we in 2 Route-66 musea geweest. Als eerste het museum in Barstow (we sliepen die nacht ook in Barstow) en als tweede het museum in Victorville. Eerlijk gezegd, het museum in Barstow vonden we leuker. Het had veel meer dingen die met route 66 te maken hadden. Zoals bordjes die langs de route stonden, oude auto’s, een oude politie-Harley, oude kleding en ook een oude jukebox die gewoon gebruikt kon worden met muziek uit die tijd.

Het museum in Victorville had wat meer dingen die zijdelings met Route 66 te maken hadden. Ze hadden wel een voorkant van een VW hippiebus waar je in kon gaan zitten om op de foto te gaan. Er lagen ook wat hippie-accessoires in om jezelf te verfraaien.

1 van de beheerders van het museum die hoorde dat we uit Duitsland kwamen vertelde dat hij een VW-liefhebber was. Hij had een uit Duitsland geïmporteerde kever model 1959 die hij rond die tijd gekocht had. Aangezien het allemaal woestijn is daar roesten auto’s daar ook bijna niet, dus het metaal is nog als nieuw. Hij had er alleen een keer een nieuwe motor ingezet. Rond die tijd wilde geen enkele automonteur zich aan reparaties aan die kever wagen omdat ze hem niet kenden en dus moest hij dat zelf doen. En hij heeft de rest van zijn leven kevers gerepareerd..

Terloops kwamen we ook nog langs Elmer’s bottle tree ranch. Een kunstenaar die de flessenverzameling van zijn vader erfde heeft een soort kapstokken gemaakt en heeft daar al die flessen aan gehangen. Er staan ook nog allerlei andere voorwerpen op zijn ranch.

Het is een wonderlijke surrealistisch gebeuren middenin de woestijn.

We hebben onze tocht langs route 66 overigens afgesloten. De route door Los Angeles is niet in relatief korte tijd te doen aangezien je de laatste 50 kilometer (grof geschat) dwars door Los Angeles moet en op elk kruispunt moet stoppen voor een stopbord of een stoplicht. Aangezien we niet heel route 66 hebben gevolgd heeft het ook geen zin om 2 dagen uit te gaan trekken om dwars door LA te gaan toeren.

Vanmiddag reden we naar een hotel in Hemet California. Hier blijven we 2 nachten. De route liep over de Interstate 15 en stukjes oude route 66. Toen we in het hotel aankwamen zette Renée de TV aan om te kijken welke kanalen we hadden en zagen …. de snelweg waar we een uurtje daarvoor reden.

https://www.youtube.com/watch?v=HceAW7t7MYA

De snelweg loopt door een woestijn. Bij woestijn denken wij vooral aan de Sahara en dergelijke woestijnen met alleen zand, maar in deze woestijn groeien kleine struikjes. Het is heel warm en droog, en dus zijn die struikjes ook droog. Die vatten dus door het minste vlam. Er stond vandaag een warme wind en dat is ideaal om vuur snel voort te drijven. Helaas lag de I15 in de weg en dus ging het vuur over de snelweg en stonden er een aantal auto’s in brand. Die auto’s reden in ene langzaam rijdende file., het was vrijdagmiddag en de I15 is de enige snelweg in die omgeving. En zeker aan het begin van het weekend rijden er veel mensen van en naar Las Vegas en Los Angeles.

Het is best wel even schrikken als je de snelweg op TV ziet waar je een uur daarvoor stond en reed.

Gelukkig zijn er geen mensen omgekomen, wel hebben er een aantal mensen brandwonden. Waren we een half uurtje later geweest dan was de kans aanwezig geweest dat onze Prius op die beelden te zien was geweest.

Kent u de grote hit van Albert Hammond, It never rains in southern California??

Het einde van Route 66 ligt in Santa Monica, en uiteraard wilden we daar graag naartoe. Nu werden we al gewaarschuwd dat het met de auto vrijwel ondoenlijk is om dat in 1 dag te bereiken via route 66, simpelweg omdat er op elke straathoek een stopbord of een stoplicht staat.

Maar geen nood, we hadden een hotel wat buiten Los Angeles met al z’n suburbs lag, dus ben ik gaan zoeken naar een gratis parkeerplaats bij een station. En dat was er.. Er gingen 2 treinen ’s morgens en 2 ’s middags terug. Dus wij op tijd uit bed zodat we op tijd de trein konden nemen en op pad. Helaas, wegwerkzaamheden. En nog meer wegwerkzaamheden, en een file, en nog meer wegwerkzaamheden. En toen wegwerkzaamheden op de snelweg waar we eraf moesten om de trein te bereiken. En je raad het al, toen we uiteindelijk geparkeerd waren, reed de trein net weg.

Maar, volgens een mevrouw van de beveiliging van het station was dat geen probleem, na een kwartier ging er weer een trein en dan hoefden we alleen maar over te stappen in de plaats Orange. Ze was alleen vergeten erbij te vertellen dat er 2 uur zat tussen trein 1 en trein 2.. 🙁

2 uur in zo’n klein plaatsje is best saai. Dus hebben we wat winkels bekeken (waaronder een winkel van een man die allemaal heel erg mooie oude dingen verkocht (reclameborden, coca cola dingen en zelfs auto’s) en hebben wat gegeten bij een Mexicaanse bakkerin.. Maar toch duurde het lang.

Enfin, toen we eenmaal op LA Union Station aankwamen moesten we een bus nemen. Intussen hadden we al allerlei stadia van regen meegemaakt, maar in LA viel het nog wel mee. Die bus naar Santa Monica deed er best lang over.. Uurtje ofzo. En het verkeer daar was een chaos, alles zat vast. En toen stonden we in Santa Monica. Intussen regende het harder en harder. We waren gelukkig maar 1 blok van de kust verwijderd. Er hangt op de pier een eindbord van route 66..

Komen we daar, blijkt de politie het strand en de pier ontruimd te hebben omdat het vanwege onweer te gevaarlijk was..

 

Dichterbij dan dit konden we dus helaas niet komen…

Maar het echte einde was aan het einde van Olympic boulevard.. En daar zijn we wel geweest..

Dit is dus het echte einde van Route 66. Intussen kwam de regen met bakken tegelijk uit de hemel.

De terugtocht was weer even chaotisch dan de heenreis.. Met bus, metro, trein en auto. Maar we hebben het gehaald. We hebben een deel van route 66 tot het einde volbracht en zijn ook nog eens van de oostkust (vliegveld van New York) naar de westkust gereisd.

Zoals ik gisteren al schreef waren we in een hotel in Hemet (bij LA). Vandaag reizen we naar Boulder City. De afgelopen weken hebben we in goedkope motels geslapen en we willen graag 1 nacht in een wat luxer hotel slapen. Vandaar dat we een kamer hebben geboekt in het Hoover Dam Lodge bij Boulder city wat weer vlakbij Las Vegas ligt. Na ons vertrek rijden we al snel over de Interstate 15, waar afgelopen vrijdag die brand was. De blusvliegtuigen blussen met iets gekleurds en de sporen hiervan zijn nog goed te zien.

Verder is deze rit niet echt vermeldenswaardig, behalve dat het zo verschrikkelijk lang duurt.  Je rijd bij Hemet de I10 op en neemt een stukje verder de I15 en 250 mijl (400 km) verder ben je bij Las Vegas en kun je er weer af. En dat is dan 1 lang recht stuk met vrijwel geen bochten, vrijwel geen afritten en als uitzicht alleen maar woestijn. Oh ja, en 1 parkeerplaats waar we even uit konden rusten als die niet afgesloten zou zijn..

Het Hoover Dam Lodge hotel is trouwens een mooi hotel. We hadden een kamer op de 7e verdieping geregeld en hadden als uitzicht …. een kale berg. Maar de kamer was behoorlijk groot en de bedden eindelijk eens een keer erg ruim. En zoals Nevada betaamd was er natuurlijk ook een casino. Casino’s in Nevada bieden zover als wij hebben kunnen zien alleen gokkasten. En Renée had 1 quarter en wilde die erin gooien, maar deze nemen alleen nog maar dollarbiljetten aan.  Dat ging dus niet door.